W ostatnich dekadach nastąpił ogromny postęp w poznaniu ruchu obrotowego Ziemi – znacznie wzrosła dokładność i rozdzielczość czasowa obserwacji astronomicznych i geodezyjnych oraz metod ich opracowania. Dla przykładu, począwszy od 1980 roku ruch bieguna Ziemi monitorowany jest w sposób ciągły metodami interferometrii długich baz (VLBI). Określana jest bieżąca pozycja bieguna w odniesieniu do układu niebieskiego. W ślad za postępem w dziedzinie obserwacji, w latach 1990-1999 nastąpiła również ogromna poprawa w modelowaniu teoretycznym położenia osi Ziemi w przestrzeni, które osiągnęło dokładności na poziomie mikrosekund łuku (μas).
Używanie dotychczasowego niebieskiego systemu odniesienia – definiowanego przez tzw. średnią oś obrotu Ziemi, wyznaczającą oś z tego systemu, oraz punkt równonocy wiosennej (punkt przecięcia równika niebieskiego i ekliptyki), wyznaczający kierunek osi x systemu stawało się więc coraz trudniejsze, a nawet prowadziło do degradacji dokładności osiąganej w obserwacjach astronomicznych. Powstała także konieczność uwzględnienia w definicjach niebieskich oraz ziemskich systemów i układów odniesienia subtelnych, ale już nie zaniedbywalnych, efektów opisywanych równaniami szczególnej i ogólnej teorii względności.
