Osnowa grawimetryczna jest to usystematyzowany zbiór punktów w terenie, dla których w wyniku opracowania pomiarów grawimetrycznych określono przyspieszenie siły ciężkości odniesione do przyjętej epoki.
Pierwsze osnowy grawimetryczne były zakładane wyłącznie w oparciu o względne pomiary grawimetryczne. Były one dowiązywane do punktu fundamentalnego, na którym wyznaczano przyspieszenie siły ciężkości w wyniku absolutnego pomiaru grawimetrycznego. Wartość siły ciężkości na punkcie fundamentalnym przyjmowano za odniesienie systemu grawimetrycznego.
Współczesne osnowy grawimetryczne zakładane są w oparciu o absolutne pomiary przyspieszenia siły ciężkości i uzupełniane przez pomiary względne. Poziom grawimetryczny (odniesienie i skala) osnowy grawimetrycznej jest określany na podstawie absolutnych pomiarów przyspieszenia siły ciężkości. Zaś jednostka grawimetryczna stosowana w pomiarach względnych wyznaczana jest w procesie kalibracji grawimetrów względnych.
W 1909 r. Międzynarodowa Asocjacja Geodezji przyjęła grawimetryczny System Poczdamski za Międzynarodowy System Grawimetryczny, który następnie w 1971 r. został zastąpiony przez System IGSN71.
Obecnie na terenie Polski odniesienie dla wszelkich względnych wyznaczeń przyspieszenia siły ciężkości stanowi założona przez IGiK (pomiary wykonane zostały przez zespoły IGiK, Politechniki Warszawskiej, Zarządu Topograficznego Wojska Polskiego oraz BKG z Frankfurtu nad Menem) nowa, jednolita krajowa osnowa grawimetryczna POGK97.
