Kartograficzne modelowanie terenu
Widok terenu z dużej wysokości, utrwalony na zdjęciu fotograficznym, jest inny niż jego obraz znany z mapy. Kolory nie tylko nie pełnią na zdjęciu roli wyróżniającej i porządkującej, ale przeciwnie, mogą mylić. Kontrasty barwy i waloru zwracają uwagę na rzeczy nieistotne w ogólnym obrazie terenu, natomiast wielu ważnych obiektów nie widać, bo są zbyt małe lub zasłonięte przez korony drzew. W efekcie mamy do czynienia z nadmiarem nieistotnych informacji przemieszanych z ważnymi, które trzeba wyszukać, żeby się zorientować w przestrzeni.
Techniczne możliwości opracowania obrazu terenu, tak lotniczego jak satelitarnego zaistniały dopiero dzięki systemom komputerowym i to zupełnie niedawno, gdy systemy te osiągnęły odpowiednią moc przeliczania i magazynowania w pamięci ogromnych zbiorów liczbowych, jakimi stają się obrazy fotograficzne po zeskanowaniu. Stosowane w programach komputerowych narzędzia graficzne, umożliwiają przekształcanie obrazu, jako zbioru pikseli, na obraz jaśniejszy, bardziej kontrastowy, o większym nasyceniu barw, jednak środki te nie wystarczają do uporządkowania treści obrazu, czyli do pokazania, co on przedstawia.
Przedmiotem projektu było opracowanie metody modelowania obrazu terenu na fotomapie w taki sposób, aby możliwa była realizacja założonej koncepcji graficznej. Opracowana metoda pozwala na "składanie" końcowego obrazu z przeźroczystych komponentów, graficznie akcentujących wybrane elementy obrazu oryginalnego. Poprzez podkreślenie rysunku sytuacyjnego, kolorystyczne wyróżnienie wybranych kategorii przedmiotów i zastąpienie barw nasyconych pastelowymi stało się możliwe zbliżenie grafiki fotograficznego obrazu terenu do modelu kartograficznego, uważanego za optymalny z punktu widzenia przekazu informacji.